...razend kwaad en alsmaar gefrustreerder...
"Op mijn 13de ging ik in mijn geboortedorp Sint Huibrechts Lille bij de fanfare. Ik mocht kiezen uit een stapel instrumenten. Ik pakte een bugel op. Daar kreeg ik meteen geluid uit en dat klonk mooi zacht. Later hoorde ik ook: bugelspelers zijn er altijd te kort".
-
"In Sint Huibrechts Lille bleef ik er tot mijn 26ste bij. Op het laatst speelde ik 1ste bugel. Maar de sfeer werd slechter en slechter. Ik werd razend kwaad en raakte alsmaar gefrustreerder. Op een gegeven moment werd het me teveel en brak ik met al dat gedoe. Meer dan een jaar raakte ik mijn instrument niet meer aan".
-...we knutselden wat af...
-"Marnic en ik begonnen destijds net aan de bouw van ons huis, in Overpelt. Daar is hij geboren en groeide hij op. Als vrijwilligers werkten we samen in de technische ploeg van de balletschool van Chris Peeters. We knutselden wat af, daar in Achel; hielpen bij de decoropbouw, de volgspots, de theaterkleding en ga zo maar door".
-
"Op een verjaardagsfeestje leerden we Chris haar vader kennen, Jef. Hij hoorde ons zeggen dat we in ons huis een hele open zolder wilden. Dat heeft Jef als onze bouwheer gerealiseerd".
-
-
"In februari 1998 begon ik bij Kempenbloei als 3de bugel. Inmiddels speel ik de 2de bugelpartij".
-
...niet veel meer dan een opvulling...
-"Ik heb zelf maar 2 jaar notenleer gehad. Als ik zie hoe de anderen muziek kunnen lezen, dan moet ik daar veel meer moeite voor doen. Wat dat betreft zie ik me binnen Kempenbloei eigenlijk als niet veel meer dan een opvulling".
-
"Dat ervaar ik vooral als we stukken spelen die erg moeilijk zijn. Al de tempowisselingen in ‘The Symphonic Dances from The West Side Story’ hield ik in het begin nauwelijks bij. Maar daar hebben zelfs onze beste muzikanten hun handen vol aan".
-
"Van de snelle passages speel ik alleen de eerste noot van elke tel. Ik zit tussen Caroline en Denise in. Zij spelen elke passage volgens het boekje. En ze tikken heel nadrukkelijk de maat. Dat doen ze vooral voor mij - zodat ik hen kan blijven volgen. Maar ik doe zelf ook mijn uiterste best om goed te blijven tellen. En op den duur weet ge het dan wel".
-
"Maar Caroline en Denise blijven mijn steun en toeverlaat. Ze helpen me er telkens weer doorheen. Ik hou mijn hart vast als ze kindjes gaan maken".
-
"De repetitie is voor mij ook echt repeteren. En het is ook de enige plek waar ik echt even op adem kan komen, waar ik iets helemaal voor mezelf heb. Muziek maken is voor mij een uitlaatklep".
-"
...ik zou tegen alle huisvrouwen willen zeggen..
-"Ik zie mezelf als een huisvrouw met een hobby. Maar ik zou wel tegen alle huisvrouwen willen zeggen: neem tijd voor jezelf, gun jezelf ook zo'n hobby die je er echt even helemaal uit haalt".
-
"Ik weet dat ik eigenlijk ook thuis op de bugel zou moeten oefenen. Maar daarvoor heb ik het veel te druk".
-
"Binnen ons huishouden wil ik voldoende tijd vrijhouden voor Ine, onze dochter van acht, en voor Marnic. Daarnaast werk ik halve dagen als secretaresse bij B&A Accountants. Ook daar wil ik mijn uiterste best voor blijven doen. Goeie part-time banen zijn schaars".
-
"Een paar jaar geleden stonden Marnic en ik bovendien voor de taak om zijn moeder in een rusthuis te plaatsen, vervolgens haar huis te verkopen en tegelijkertijd een goed onderkomen te zoeken voor Opa Thieu, haar vriend voor meer dan 20 jaar".
-
"December vorig jaar bleek Opa Thieu ongeneeslijk ziek te zijn. Vanaf dat moment heb ik hem voortdurend terzijde gestaan. Alle instanties en doktoren heb ik voor hem afgelopen. Dat deed ik met liefde: tussen Opa Thieu en mij klikte het van meet af aan. Hij nam op het laatst geen beslissing meer zonder mij".
-
"Vorig jaar zomer mocht ik voor de derde keer met Kempenbloei mee naar het WMC. Tijdens de aanloop voelde ik me heel erg opgenomen door de groep. Dan groei je er ook echt samen naar toe. We speelden van tevoren vaker concerten dan normaal, we repeteerden twee keer per week en op het laatste zelfs iedere dag. Ook repeteerden we nog vlak voordat we in de bus naar Kerkrade stapten".
=
...als de druk toeneemt...
-"Het was onderweg stil in de bus. Gelukkig zorgt Ivan dan voor een vrolijke noot. Daarmee bezorgt hij ons plezier en geeft hij ons veel moed. Zo trok hij, vlak voordat we het podium op moesten, zijn hemd omhoog: om te laten zien welke bretels hij daaronder droeg".
-
"Als de druk toeneemt, blijft Ivan heel relaxed. Ik zie dan andere dirigenten die bol van de spanning staan, zich lastig beginnen te gedragen en zich snel kwaad maken. Ook onder dat soort omstandigheden dirigeert Ivan ons met een glimlach. En hij was de enige die dat van begin tot het eind uit zijn hoofd deed; zonder ook maar een vel partituur op zijn lessenaar".
-"
"Vanaf onze eerste noot op het WMC 2009 voelde ik: dit loopt echt als een trein. Maar terwijl we speelden, ging er opeens een schroefje van mijn bugel los en kon ik niet meer meedoen. Daar zat ik dan. Dat was echt een verschrikkelijk moment".
-
"Iemand op de eerste rij zag het gebeuren en reikte me tijdens een intermezzo plakband aan. Daarna kon ik gelukkig weer gewoon meespelen".
-
"Marnic was erbij in Kerkrade. Als het belangrijk is, gaat hij altijd mee. Ine heeft het WMC-gebeuren samen met kameraden van ons via de radio beluisterd".
-
...champagne...
-"Voor zover ik weet ben ik de enige van de fanfare die na het WMC van 2009 ook nog een receptie kreeg aangeboden op het werk. Op de vrijdagochtend nadat we wereldkampioen waren geworden, werd voor gans het kantoor het werk om half twaalf stil gelegd voor champagne en broodjes".
-
"Ons kantoor sponsort Kempenbloei. Maar het liefst van al zou ik alle drie de bazen er nog nauwer bij willen betrekken. Een van hen bezoekt onze concerten al, de tweede hikt daar volgens mij nog een beetje tegen aan en de derde staat er voor mijn gevoel nog het verst vanaf. Alhoewel: hij bleek nu net degene die op het idee van die receptie was gekomen".
-
"Ja, en dan de concertreis naar Spanje, deze zomer. Die zal ik niet licht vergeten. De dag voordat ik met Kempenbloei naar Madrid vertrok, werd Opa Thieu in het ziekenhuis opgenomen. Ik vroeg me af: kan ik nu wel gaan? Maar Marnic stelde me gerust".
-
"Vanuit Spanje stuurde ik steeds berichtjes naar huis om te laten weten hoe geweldig ik het daar allemaal vond".
-
-
"We stonden aangekondigd voor het begin van de avond. De start werd echter keer op keer uitgesteld. Spaanser kon het niet. Maar de organisatoren wilden niet dat we flauw zouden vallen. We hebben daar niet best gespeeld, lieten nogal wat steken vallen. Maar het plein stond vol en de mensen gingen uit hun dak. Ze dansten en ze zongen mee. Dat was puur genieten, daar in Almagro".
-
...ze schoven gewoon met z'n allen met de schaduw van de bomen mee...
-"De tweede dag speelden we in het Parque del Retiro in Madrid. Ook daar hebben we eerst wat doorheen gewandeld. En opnieuw zeiden we vol ongeloof tegen elkaar: dat komt hier toch nooit vol te zitten?! Maar ook daar liep het storm. Van de politie hoorden we na afloop dat we naar schatting voor 1600 mensen hadden gespeeld. Die schoven tijdens ons concert gewoon met z'n allen met de schaduw van de bomen mee. Er zaten veel vrouwen tussen met van die typisch Spaanse waaiertjes".
-
"Het was een doorslaand succes, ook muzikaal gezien Na afloop werden we aan onze Kempenbloei-T-shirts getrokken om ons duidelijk te maken dat ze er wel eentje wilden kopen. Sommigen wilden zelfs handtekeningen van onze solisten".
\
"In dat theater was het een sfeer tot en met. Met gescheiden kleedkamers voor de dames en de heren. Als vrouwen waren we allemaal op ons mooist gekleed en maakten we ons zo mooi mogelijk op. Vlak voordat we op moesten zijn we in een kring gaan staan en hieven we een yell aan om onszelf op te peppen voor een zaal vol genodigden van de Belgische ambassadeur".
-
-
"Het was voor mij gewoon de max. Ik had zoiets van: dat ik dit nog mag meemaken. Ook de sfeer onderling was heel bijzonder. Jong en oud hield zich aan alle regels en aan alle tijden. Niemand was ook maar even gefrustreerd. Iedereen hielp elkaar".
-
...maar ondertussen...
-"Maar ondertussen bespaarde Marnic mij het nieuws, dat Opa Thieu snel achteruit ging".
-
"Op de terugweg in het vliegtuig heb ik heel erg gehuild. Ik was nog in de ban van de fantastische ervaringen die ik had opgedaan, maar tegelijkertijd bekroop mij een heel naar voorgevoel".
-
"Vlak nadat we 's avond om 9 uur in Zaventem waren geland, belde Marnic me om me te zeggen dat het hoog tijd werd dat ik naar huis kwam. Ik zat naast Stijn Simons. Hij zei:"Huil nu maar, want seffens moet je sterk zijn". En onderweg belde Marnic nog een keer, nu om te vragen waar ik zat. Hij wachtte ons met Ine op bij de Gamma in Neerpelt. Om half elf reed ik met hen mee naar Opa Thieu. Pas toen hoorde ik dat hij alsmaar was blijven vragen of ik al terug was”.
-
"Opa Thieu was heel erg blij toen hij me zag. Hij vroeg:"Is het goed geweest?" Mijn antwoord stelde hem tevreden en gerust. Daarna namen Marnic en Ine afscheid van hem. Ine was alles voor hem. Ook zij zijn altijd de dikste vrienden geweest. Opa Thieu had zelf geen kinderen".
-
...hij had gewoon op mij gewacht...
-"Ik bleef in mijn eentje bij Opa Thieu achter. Hij sprak niet meer en was af en toe erg onrustig. Drie uur nadat ik bij hem kwam, is hij in alle rust overleden; op een moment dat ik even was weggedoezeld. Alle verpleegsters zeiden dat hij gewoon op mij had gewacht om rustig te kunnen sterven".
-
"De dagen daarna waren erg verwarrend. Ik was een en al verdriet, maar voelde ook nog de euforie over wat ik met Kempenbloei had beleefd. Het ene moment was ik volop bezig met de begrafenis van Opa Thieu en even later zat ik te vertellen wat ik in Spanje had meegemaakt".
"Maar hoe dan ook: ik vind het nog steeds ongelooflijk dat ik met Kempenbloei mee mag spelen. Ook Ine is daar best trots op. Na het WMC zei ze wel eens tegen mensen:”Mijn Mama is wereldkampioen!”
-
"Ze geniet ook geweldig als ik thuis een CD van Kempenbloei draai. Wanneer ik die af wil zetten, zegt ze steeds dat ik ‘m op moeten laten staan".
-
...ik hoop wel dat ze zich ooit nog bedenkt...
-"Ine heeft zelf ook geprobeerd om muziek te gaan maken. Ze heeft 1 jaar notenleer gevolgd, maar op het laatst moest ik haar daar bijna naartoe duwen".
-
"Dwangmatig muziek maken leidt tot niets. Dat zag ik aan mijn zus. Zij stopte ooit met orgelspelen omdat ze het gevoel had dat ze daar min of meer toe werd gedwongen".
-
"Dus heb ik Ine maar van de muziekschool af laten gaan. Ik hoop wel dat ze zich ooit nog bedenkt".
-
© 30 november 2010, rob kuil, vofpzb
-
-
